Kościół pw. Wniebowzięcia NMP został wzniesiony w latach 1637-1649 w stylu późnorenesansowym z fundacji benedyktyna – ks. Łukasza Sokołowskiego. W 1708 r. dobudowano wieżę barokową, a w 1732 r. kaplicę. Po pożarze w 1770 r., kościół został odnowiony i przebudowany. Najciekawszym fragmentem kościoła jest jego prezbiterium. Spoczywa ono na zrębach gotyckich, nakryte sklepieniem kolebkowym z lunetami ozdobionym sztukateriami w stylu kalisko-lubelskim. Styl kościoła określany jest różnie: od późnego renesansu, wczesnego baroku po gotyckie wpływy.

Świątynia składa się z trzech naw. W prawej nawie bocznej znajduje się kaplica św. Benedykta wzniesiona na planie kwadratu, nakryta kopułą. Kaplica wewnątrz podzielona jest ślepymi arkadami. Druga nawa boczna została dobudowana w latach trzydziestych XX wieku, według projektu Stefana Szyllera. Barokowy ołtarz główny z rzeźbami świętych i aniołów, oraz obrazem Niepokalanego Poczęcia NMP z 1742 r. W niszach, po bokach, umieszczone są drewniane figury św. Benedykta i św. Scholastyki. W stallach ustawionych w prezbiterium znajdują się olejne obrazy przedstawiające wydarzenia z życia Najświętszej Maryi Panny. W nawie bocznej, znajdują się dwa ołtarze: barokowy ołtarz św. Anny Samotrzeć i św. Józefa. Kościół otoczony jest murem z XIX wieku i z bramą wzniesioną w 1886 roku.

Charakterystycznym fragmentem architektury jest wysoka 26 metrowa wieża, obok której znajduje się okrągła baszta.

Plebania (dawny klasztor benedyktynów świętokrzyskich). Budynek klasztorny stoi obok świątyni. Wzniesiono go w 1667 roku. Kiedyś był połączony krytym przejściem z kościołem. W 1825 r. został przebudowany na plebanię. Klasztor jest murowany z kamienia, jednopiętrowy częściowo podpiwniczony i frontem zwrócony na wschód.