Parafia została utworzona w 1347 roku. Kościół murowany istniał już ok. 1470 r. Od 1487 r., był to kościół parafialny i klasztor kanoników regularnych laterańskich, których sprowadził z Krakowa kasztelan sandomierski i podskarbi koronny Piotr z Kurozwęk. W tym czasie kościół został rozbudowany i wzniesiono klasztor. Ponowna rozbudowa miała miejsce w 1 poł. XVII w. z fundacji Zbigniewa Lanckorońskiego, podkomorzego sandomierskiego. Od 1827 r. kościół parafialny i klasztor oddany na schronisko dla starców ss. miłosierdzia. Zespół jest dominującym elementem w panoramie Kurozwęk. Kościół jest wybudowany z kamienia, gotycki z przekształceniami późnorenesansowymi i barokowymi. Prowadzi do niego barokowa brama murowana, nakryta dwuspadowym daszkiem. Najstarsze elementy zachowały się w prezbiterium, które pochodzi z II poł. XV wieku. Jest ono dwuprzęsłowe zamknięte wielobocznie, z zakrystią i skarbczykiem od płn. ponad którymi znajduje się pomieszczenie dawnej biblioteki, na przedłużeniu prezbiterium od wsch. neogotycka kaplica grobowa Popielów z 1872 r. Nawa zapewne z 1487 roku, trójprzęsłowa z kaplicą Pięciu Ran Chrystusa. Ołtarz główny w stylu późnorenesansowym z pocz. XVII wieku, z późniejszymi częściami oraz rokokowymi bramkami z dwiema rzeźbami. W nich obrazy Matki Boskiej z Dzieciątkiem, barokowy w srebrnej sukience i koronach z 1648 oraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem i Św. Antonim – późnobarokowy z XVIII w. Cztery ołtarze boczne rokokowe z obrazami późnobarokowymi w srebrnych sukienkach: Chrystusa Salvatora i Matki Boskiej Bolesnej oraz św. Anny nauczającej Marię, św. Tadeusza Judy, Michała Archanioła, Jana Nepomucena i Augustyna z postaciami heretyków.
Kaplica Pięciu Ran Chrystusa, z zewnątrz późnorenesansowa z I poł. XVII w., wewnątrz z barkową dekoracją kopuły i portalem z II poł XVII w.. Wzniesiona została z fundacji Lanckorońskich, których krypta grobowa znajduje się pod posadzką. Ołtarz główny w kaplicy marmurowy ze stiukowymi rzeźbami aniołów Umieszczony jest w nim obraz późnogotycki Vir Dolorum z Matką Boską i św. Janem Ewangelistą oraz postaciami bł. Stanisława Kaźmierczyka z zakonnikiem reguły św. Augustyna. Dwa ołtarze boczne późnobarokowe z pocz. XVIII w. konsekrowane w 1728 r., w lewym obraz Adoracji Dzieciątka przez N. P. Marię i św. Józefa.
Dawny klasztor – bezstylowy, z gotyckimi i wczesnobarokowymi elementami architektonicznymi. Murowany, jednopiętrowy – od 1845 r. oddany na schronisko dla starców. Na dziedzińcu znajduje się figura późnobarokowa z 1776 r. Na kolumnie rzeźba bł. Stanisława Kaźmierczyka, kanonika laterańskiego.
Kościółek św. Rocha. Ten niewielkich rozmiarów kościółek, wraz z otoczeniem stanowią bardzo urokliwy zakątek tej miejscowości. Zbudowany został w XVIII wieku jako dowód wdzięczności za ocalenie mieszkańców Kurozwęk od epidemii cholery, która panowała w Staszowie i okolicach w 1705 roku. Uszkodzony w czasie II wojny światowej został odrestaurowany w 1914-1919 r., Kościółek posadowiony jest na wysokiej skalistej skarpie. Wybudowany na rzucie prostokąta zamkniętego półkoliście od południa. Po przeciwnej stronie usytuowana jest kruchta. Plac kościelny otoczony jest starym murem z bramką, od pn. murowaną, nakrytą czterospadowym dachem gontowym tworzy interesujący kompleks staropolskiej architektury sakralnej.
Na kalenicy umieszczona jest wieża na sygnaturkę o rozbudowanej formie. Kościół nigdy nie pełnił stałej funkcji religijnej. Jedynie w czasie kolejnych epidemii (1821 i 1893 r.) ożywiały się w nim modły. Przez większość dni w roku był zamknięty. Obecnie dwa razy do roku odbywają się w nim nabożeństwa: 18 sierpnia - na świętego Rocha oraz w drugi dzień Wielkanocy.
