Zwaną także Kaplicą Tęczyńskich została wzniesiona dzięki Kata­rzynie z Leszczyńskich Tęczyńskiej w latach 1610–1625.

Kaplica dobudowana do kościoła św. Bartłomieja stanowi najwartościowszy zabytek miasta oraz mauzoleum grobowe męża i syna fun­datorki. Reprezentuje ona umiarkowany nurt manieryzmu zwany krakowsko-pińczowskim, nawiązując tym samym do stylu szkoły Santi Gucciego – królewskiego rzeźbiarza i architekta. Kaplica zbudowana jest na rzucie kwadratu, nakryta kopułą z latarnią (bogato zdobioną, podzieloną rzeźbionymi hermami), na zewnątrz ośmioboczna, wewnątrz kolista. Wrażenie wysokiego sklepienia potęgowane jest przez lekkie nachylenie ścian. Na każdej ścianie znajduje się okrągłe okno. Kroksztynowy (z ozdobnie wystającymi belkami) gzyms prowadzi do kopuły zakończonej iglicą i krzyżem. Wejście do kaplicy znajduje się wewnątrz kościoła, po lewej stronie, pomiędzy rokokową amboną z rzeźbami ewangelistów i XVII w. ołtarzem z obrazem przedstawiającym św. Jacka. Główny, późnobarokowy ołtarz w kaplicy pochodzi z II połowy XVII w. Obraz w ołtarzu przedstawia postać Matki Bożej Różań­cowej z Dzieciątkiem, adorowanej przez św. Dominika i św. Różę z Limy 1770 - 1780 r. oraz dostojników. Po prawej stronie umieszczony jest obraz św. Rozalii, Sebastiana i Barbary, po lewej stronie ołtarz z wizerunkiem św. Józefa (obydwa renesansowe).

Wewnętrzne obramowania okien są marmurowe, zaś w białym piaskowcu wyrzeźbiono herby Leszczyńskich i Tęczyńskich.  Wnętrze kaplicy ozdobione jest pilastrami arkadowymi, trójdzielnymi, a całość kopuły bogato rzeźbiona.